PYTANIA

Wymiary budy muszą zapewnić psu możliwość wstania, obrotu i wygodnego położenia się. Dla ON wystarczające wymiary to 80 cm x 80 cm x 80 cm. Myślę, że dla podhalańczyka wystarczyłby 1m x 1m x 1m. Ja buduję budy w ten sposób, że najpierw skręcam stelaż z krawędziaków o grubości 4cm x 4 cm, potem z calowych desek wykonuję ściany wewnętrzne (nie wolno stosować płyt wiórowych, ani cienkich deseczek boazeryjnych, można natomiast zastosować płytę OSB), następnie w nisze pomiędzy krawędziakami wkładam styropian o grubości 4 cm i z desek calowych wykonuję ściany zewnętrzne. Wejście do budy powinno znajdować się na wysokości ok. 30 cm od podłoża i mieć wymiary ok. 40cm x 50 cm. Taką budę ustawiamy wyjściem w stronę jednej z pełnych ścian w odległości ok 50 cm od niej, co zapewni nam, że wiatr nie będzie hulał w jej wnętrzu.

Zbudowana w ten sposób buda jest bardzo ciepła i wygłusza odgłosy z zewnątrz, przez co pies jest spokojniejszy. Należy pamiętać, aby nie budować budy zbyt dużej, gdyż wówczas trudniej jest psu ją ogrzać własnym ciałem.

Najlepsze efekty przynosi właśnie krycie krewniacze (wszystkie owczarki "wystawowe" są inbreedowane), a inbreed 2-2 jest najskuteczniejszy w osiągnięciu dobrych wyników. Moje wyniki można poznać na tej stronie.

Moje psy nie mają wad genetycznych (przynajmniej tych widocznych), natomiast mają kilka cech, które posiada ich ojciec i te właśnie cechy chcę utrwalić.

Dodam jeszcze, że w liniach wystawowych najgorsze efekty powoduje krycie bez pokrewieństwa przodków. Żaden dobry hodowca nie zdecyduje się na dodanie do hodowli obcej krwi, bo przynosi to o wiele więcej szkody, niż pożytku.

• "dobre dzieci" - dla mnie oznacza to miot, z którego 1 lub 2 szczeniaki mogą plasować się na czołowych miejscach na wystawach, pozostała część może zaliczyć bez problemów wymogi hodowlane i może rodzić nadal dobre dzieci, cały miot może bez problemów zaliczyć testy psychiczne i wyszkolenie IPO (inna sprawa, czy zaliczą). 
• "ładne dzieci"  - to psy wysoko plasujące się na wystawach, 
• "słaba rodzina" - to rodzice, dziadkowie, rodzeństwo psa, którzy są przeciętni, słabo wypadają na wystawach, mają problemy z psychiką, ich dzieci również,  
• "dobra krew" - to pochodzenie psa z dobrych linii hodowlanych, tzn. jego/jej przodkowie, rodzeństwo i ich dzieci wypadają dobrze na wystawach, nie mają kłopotów z psychiką, z tych linii pochodzą czołowe psy świata.

Częściowo zgadzam się z tezą zawartą w pytaniu, jednak MOJE zdanie jest następujące : ładne dzieci może dać każda suka, ale nie każda może urodzić dobre dzieci. Suka, może nawet ładna, ale pochodzące ze słabej rodziny - nigdy nie da dobrych dzieci, a ładne dzieci mogą się jej tylko przytrafić. Jej uroda jest "wybrykiem natury". Inna, to suka niekoniecznie wybitna, ale z "dobrą krwią" - ona w każdym miocie da dobre dzieci. Ja hoduję na sukach z dobrym pochodzeniem. Bardzo często zdarza się, że suka przeciętna wystawowo, ale pochodząca z dobrych linii daje dobre i ładne dzieci. Przykład - ANGIE Amperauen ( SG 175 na wystawie światowej ) - matka SG 15 MERLINA Nöbachtal i psa z czołówki świata VA5 NERO Nöbachtal. Przykład z własnego podwórka - moja HOOPPY - suka dość dobrze, ale bez rewelacji plasowana na wystawach - jej dzieci zawsze w czołówce: VILLY - vicezwycięzca Klubu w młodzikach, VIRAGO - SG3 w Göttingen, VRENI - najdalej 2 miejsca, JOKO - najdalej 3 miejsce, IROKEZ, MAGIC, ZYCCO. 

Ustaliliśmy już, że bardzo ważne jest pochodzenie suki, jest to warunek konieczny aby wyhodować dobre psy. Eksterier suki jest również ważny, aby suka zaliczyła wymogi hodowlane (oczywiście im wyżej je zaliczy, tym lepiej). Wielu naszych polskich teoretyków, gdyby zobaczyli, na jakich sukach niejednokrotnie hodują Niemcy, zapadłoby się pod ziemię wraz ze swoimi teoriami. To stwierdzenie oparte jest wyłącznie na własnych obserwacjach, nie na opowieściach, czy złośliwościach. A nikt nie powie, że Niemcy hodują złe psy. 

Następnym problemem jest dobór reproduktora. To nie jest prosta sprawa i trzeba, jak i podczas powyższego oceniania suki, posiadać ogromną wiedzę na ten temat. Przede wszystkim trzeba dobrze orientować się w "dostępnych" liniach hodowlanych i mieć swoją wizję owczarka, którego chcemy wyhodować. Następnie, o wyborze reproduktora powinny zadecydować wiadomości o jego potomstwie, rodzeństwie, rodzicach, charakterze,  "zgraniu" jego cech z cechami suki. Im więcej danych, tym lepiej. Wiele razy zdarza się, że dobre reproduktory, kryjąc dobre suki, dają słabe dzieci, ale nie z winy suki, tylko z powodu złego dobrania partnerów przez hodowcę. Dużo częściej zdarza się jednak, że ładny, ale nie wybitny reproduktor, z sukami pochodzącymi z dobrych rodzin, daje dobre i ładne dzieci.  W hodowli ogromne znaczenie mają : 

• wiedza o owczarku, 
• wiedza o dziedziczeniu cech
• doświadczenie 
• szczęście. 

Moim zdaniem nie można dobrze hodować bez "przesiąknięcia" owczarkami na wylot.   

Co do drugiej części Pańskiego pytania, której nie zamieściłem, gdyż wymienia Pan nazwiska, mogę powiedzieć, iż w środowisku kynologicznym, a owczarkarskim-rzeszowskim w szczególności ulubionym zajęciem jest, jak Pan napisał, oczernianie innych. Mnie też to drażniło, ale obecnie mnie śmieszy i wprowadza w zażenowanie przed postronnymi obserwatorami (np. Panem), tym bardziej, że zajmują się tym ludzie (wymieniani przez Pana), którzy sami niczego nie dokonali, swoje hodowle oparli od samego początku na oszustwie i po prostu zżera ich zawiść. Wiem to z autopsji, bo często spotykam się z "przeciekami" na mój temat, ale nie martwię się tym. Potwierdza to tylko prawdę, że mam zauważalnie dobre psy. Nie zauważyłem, aby oczerniany był ktoś, kto chodzi na końcu stawki na wystawach, a jego psy uciekają na każdych testach psychicznych. Mam na myśli konkretne, wymieniane przez Pana osoby oraz kilka innych, które doskonale wiedzą, czytając te słowa, że to o nie chodzi.

Anemii nie można zdiagnozować bez badania krwi. Jedną z oznak choroby może być osowiałość, ale towarzyszy ona praktycznie każdej chorobie. Pies poprawnie odżywiany, systematycznie kontrolowany przez lekarza, podlega niewielkiemu ryzyku wystąpienia choroby.

Może zdarzyć się również, że takie zachowanie psa powstaje na tle nerwowym. Kiedyś miałem psa, który właśnie na tle nerwowym (np. z powodu pozostawania samemu) kaleczył ogon. Podawanie psu ziołowych środków uspokajających, w moim przypadku - wywaru z melissy, całkowicie rozwiązało problem. Sposób ten można zastosować niezależnie od innych terapii.

Niestety, nie znam szczegółowo karmy Delikan. Ani ja, ani nikt z moich znajomych-hodowców jej nie używa. Nie słyszałem również o miodzie, sądzę, że jest to kolejny mit krążący w środowisku.

Problem załatwiania się psa na podwórku można wyeliminować właśnie poprzez wyprowadzanie po karmieniu na krótki spacer - tylko w jednym celu. Po załatwieniu potrzeb, chwalimy psa i wracamy do domu.